Νεπαλάκο θα μας λείψεις

Λένε ότι στα δύσκολα ανοίγει η ψυχή σου και αφήνει χώρο να μπούνε μέσα νέα δαιμόνια. Κάπου εκεί μεταξύ υψομέτρων, κρύων και πόνου μπήκε μέσα στην καρδιά μας ο Samerάκος. Όπως πριν 15 χρόνια μπήκε ο Μπομπ στη ζωή του Νίκου. Και δεν βγήκε ποτέ. Ήρθαμε δύο φίλοι απ´τα παλιά και μπλέξαμε σε μια ιστορία που είτε θα μας έβγαζε πιο κοντά και δυνατούς, είτε μαύρα χάλια. Σμπαράλια. Δεν ήταν εύκολο, υπήρξαν ζόρια. Αλλά τελικά το μόνο που μετράει είναι αν στο αεροπλάνο της επιστροφής θες να κρατήσεις αυτό το χέρι για λίγο ακόμα γιατί θα σου λείψουν τα αγουροξυπνημένα μούτρα και το ατελείωτο ροχαλητό ή να τον στείλεις μια ώρα αρχίτερα να ησυχάσεις. Φύγαμε δύο φίλοι απ´τα παλιά, και επιστρέφουμε τρεις. Αγαπημένοι και ενωμένοι σα μια γροθιά. Κι ήρθε η ώρα να φύγουμε. Αγκαλιές. Φιλιά. Υποσχέσεις. Αεροδρόμια. Υπέρβαροι ντάφλοι. Απαγορευμένοι σουγιάδες. Αεροπλάνα. Ετοιμάσου να κλείσουμε το τεύχος. Νεπαλάκο θα μας λείψεις.

Το κερασάκι στην τούρτα

Άλλοι μιλάνε για Ιθάκες και ταξίδια, αλλά θα στο πω πιο απλά για να το καταλάβεις. Η κορφή ήταν το κερασάκι στην τούρτα και τίποτα άλλο. Κι αν έχεις φάει, όχι 55 μέρες, αλλά ένα χρόνο τώρα λαχανιασμένες διαλειμματικές κάθε Δευτέρες, και ιδρωμένες Τετάρτες πρωί στο ισόγειο του Παπάγου, και Σαββατιάτικα long πριν τη λαιϊκή, αλλά και παραθαλάσσια με πυγμάχους, και περπατάδες ζεματιστές ξημερώματα σε ανθισμένα χιονοδρομικά και παγωμένες σε βραδινά 18ωρα, και κρεμασμένες γέφυρες στη μαύρη νύχτα και μουσκεμένα ξημερώματα με καγιάκ, και σκοινιά στα βράχια μας, και σχοινιές στη Γκιώνα, και τον Αποστόλη με τη Μαρία και τη Σόνια στην παραλία με φίλους πολλούς, και φίλους καλούς και φίλους νέους να στέλνουν τη θετική ενέργεια με τα τσουβάλια και αγάπη από όλες τις κατευθύνσεις να έχει προκαλέσει ηλεκτρονικό μποτιλιάρισμα, τι να σου πει ένα κερασάκι... Ποτέ κανείς δεν είπε «Αχ έφαγα ένα κερασάκι μούρλια σε μια τούρτα σοκολάτα χθες...» (μερσί μποκού από καρδιάς️️️)

Η Σοφία και ο Γιάννης

Τη Σοφία και το Γιάννη τους γνωρίσαμε από ένα σχόλιο στους blog και ανταλλάξαμε στη συνέχεια μερικά μηνύματα αγάπης για το αυτιστικό αστεράκι τους και δύναμης για την τρέλα μας. Στο παρά πέντε πριν φύγουμε μας έστειλαν ένα τραγούδι που τους θύμισε μία ανάρτησή μας, όταν ήμαστε τόσο μακριά από την κορφή, αλλά παράλληλα και τόσο κοντά, κι έμελλέ να κολλήσει στην κεφάλα μου και να γίνει το σάουντρακ της ανάβασης. Από τη γη στον ουρανό, σε ένα δευτερόλεπτο, Μες τον αιώνα μιας στιγμής μπορείς πια γύρω σου να δεις, Όσα όλα μοιάζανε μακρινά και δυνατά τ’αδύνατα,... Ζήτημα δικό σου αν θα βουτήξεις στα βαθειά ή αν θα κοιτάς από μακριά, έτσι κι αλλιώς ούτε κι εγώ ξέρω πως βρέθηκα εδώ, Σε τόσα βλέμματα μπροστά, τόσο κοντά, τόσο κοντά Εμείς βουτήξαμε στα βαθειά, και γίναμε μουσκίδια. Και ήταν σκέτη απόλαυση τελικά. Δώσαμε τον αγώνα μας, ένα βήμα μετά το άλλο, μία μέρα μετά την άλλη, όπως ο αγώνας που δίνει κάθε μέρα η Άδα με το Γιάννη της, αλλά και το Μαράκι χωρίς το Λουκά της. Ανεβήκαμε το βουναλάκι μας, όχι γιατί είμαστε σπουδαίοι, αλλά γιατί αυτό μας αρέσει να κάνουμε. Κι αν βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε πολλά βλέμματα, το μόνο σπουδαίο που μπορεί να γίνει είναι να σας στρίψουμε λίγο το κεφάλι και να σας πούμε «δείτε κι αυτά τα γλυκά αυτιστικά αστεράκια και δώστε τους λίγη αγάπη, και κατανόηση και αποδοχή». Μόνο αυτό. Και πάντα με ️.

Τελευταία μέρα στην Κατμαντού

Είναι η τελευταία μέρα στην Κατμαντού, και σήμερα δε θα ακουστεί κιχ γκρίνιας. Ούτε η ζέστη θα σε ενοχλεί, ούτε το καυσαέριο, ούτε η κίνηση.Θα έχει σβήσιμο σκληρού δίσκου για να χορέσεις να αποθηκεύσεις εικόνες, χρώματα, μυρωδιές που θα σου λείψουν πολύ, θα έχει υπογραφές στον τοίχο των summiters,θα έχει λίγα ψώνια και πολλές αγκαλιές, θα έχει Hari και πολύ καυτερό κοτόπουλο, και φαλάφελ στο χέρι γιατί κυκλοφορείς με ένα Σύριο, δεν γίνεται διαφορετικά, θα έχει σταμπάρισμα όλα όσα γίναν εδώ, μην τυχόν και ξεχάσει τίποτε, θα έχει Pasang, το μαγειρόνι μας που πήγε να μας μείνει στα χέρια, και συνέντευξη για το αρχείο το Έβερεστ, θα έχει γκεστ εμφάνιση των ντόκτορ μας που ήρθαν απροειδοποίητα μόνο και μόνο για την αποχαιρετιστήρια αγκαλιά, και βραδινή έξοδο, και μπύρες και ποτά και πολλές πολλές βλακείες, και μετά θα αρχίσει να βρέχει. Ήρθαν οι μουσσώνες. Τέλος εποχής.

Ετοιμάσου να φύγουμε

Έλα, ετοιμάσου, πρέπει να μαζέψεις τα πάντα, το ελικόπτερο θα έρθει στις 9.30 - λέμε τώρα - και έχεις πολλούς αποχαιρετισμούς, τη θέα του παγόβουνου από το αντίσκοινο, τον πρωινό κακό καφέ με τους γιατράκους σου, τα μαγειρόνια που σε προσέχουν τόσο καιρό, το βουναλάκι σου που πάλι σήμερα είναι συννεφιασμένο, ίσως γιατί σε χάνει. Και μη νομίζεις ότι επειδή βρήκες ελικόπτερο θα πετάξεις, κι αν πετάξεις, μην φαντάζεσαι ότι και η πραμάτεια σου θα ακολουθήσει. Μόνο ένας ντάφλος στους 5 θα τα καταφέρει τελικά. Κι όταν με τα πολλά θα φτάσεις στη Κατμαντού, θα πρέπει να προσθέσεις στην παλέτα σου το πράσινο, να ξαναδείς μετά από πόσο, 7 βδομάδες, ρόδες, θα κάνεις ίσως το απολαυστικότερο μπάνιο της ζωής σου, θα δεις το χάλι στα μούτρα σου σε καθθρέφτη, θα βγεις στο δρόμο, δεν έχει πια γιακ, αλλά βάλε στο σάουντρακ σου μηχανάκια και φασαρία και βραδινό με γυάλινα πιάτα και ποτήρια, και στο τέλος, εκεί που δεν βαστάνε τα πόδια σου άλλο, ένα μασαζάκι, μπας και ξαναμπούν οι μυς στη θέση τους.

 

Αφιερωμένο στο Λουκά

Ένα απόγευμα του Ιουλίου, λίγες μέρες πριν ανέβουμε στο Elbrus ο Νίκος ρώτησε: - Ει, ψιτ, οι δικοί σου τι λένε για τα βουνά? Είναι περήφανοι? - Μπα, ζαβό με ανεβάζουν, βλαμμένο με κατεβάζουν. Κλασσικά. Μόνο ο Λουκάς θα μπορούσε να καταλάβει... - Ε, τότε να αφιερώσουμε την ανάβαση στην κορφή στο Λουκά. - Όχι, όχι το Elbrus. Στο Λουκά αξίζει κάτι πολύ μεγαλύτερο. Όταν πάμε στο Έβερεστ, χα χα χα. Και κάπως έτσι, το χα χα χα έγινε πράξη, κι ήρθαμε Λουκά μου όσο πιο κοντά σου μπορούσα για μια κλεφτή αγκαλιά. Αυτή η κορφούλα είναι όλη και μόνο δική σου. Α, και κάτι ακόμα. Λείπεις. Λείπεις πολύ. ️

Η κοιλάδα είναι το πιο όμορφο κομμάτι

Το απόγευμα θα την πέσεις στην σκηνή όπως είσαι στις πέτρες, χωρίς στρώμα ή υπνόσακο, αυτά θα έρθουν ώρες αργότερα. Η δήλωση ότι πονάς παντού είναι σίγουρα υποεκτειμημένη, δεν ήταν μόνο η ανηφοριά, ήταν και η ατελείωτη κατηφοριά κι ένα σακίδιο βαρίδι με τα συμπράγκαλα και το μπουκάλι, ήταν και που για 10 ώρες κοίταζες το γκρεμό. Και τώρα, τράβα μάζεψε τα χάλια σου να κουβαληθείς στο basecamp. Και ξεκίνα τους αποχαιρετισμούς. Έχεις πολλούς μπροστά σου. Το camp 2, τα απίστευτα μαγειρόνια μας. Ο Νίκος το είχε πει ότι η κοιλάδα είναι το πιο όμορφο κομμάτι. Ίσως έπρεπε να έχεις μερικά ντεσιμπέλ παραπάνω στο σύστημα σου για να το δεις για τα καλά. Και θα κατέβεις τον καταρράκτη για τελευταία φορά (επιτέλους), αλλά το ξέρεις ότι θα σου λείψει κι αυτός. Κι όταν κάποια στιγμή θα κάνεις το τελευταίο βήμα, τότε είναι που θα σκεφτείς, ε ναι ρε φίλε, ου γιεεεεε! Άχρηστη πληφορία της ημέρας: όταν κάνεις κορφούλα με το Samerάκου, θα πάρεις και μπόνους φωτογραφίες κορφής

Τον πρόδωσε η μάσκα

Ρίχνεις μια ματιά γύρω σου. Ότι πιο όμορφο στα μάτια σου. Δεν υπάρχουν λόγια. Κι αν όλα πήγαν καλά, πρέπει να είσαι ο πιο τυχερός και ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και αρκετά πιο κάτω, που έχει ανέβει ο ήλιος, έχει ζεστάνει λίγο και έφυγε ο πάγος από το φερμούαρ, βγάζεις το τηλέφωνο, για να αποθηκεύσεις λίγη ομορφιά. Και μετά φτάνεις στο camp, βρίσκεις τον Νίκο, είναι καλά (φιούυυυυυυυ), τον πρόδωσε η μάσκα - και αυτόν- λίγο πριν την κορφούλα. Και είχε τη μαγκιά να κάνει μεταβολή. Και κατωχύρωσε με διαφορά τη θέση του 1ου Έλληνα που κατέβηκε από το Έβερεστ χωρίς οξυγόνο. Κι όπως είμαστε τα μαζεύουμε για να κατέβουμε στο camp 2. Με τη στολή της κορφής. Με τον ήλιο στα μούτρα. Και ορδές να ανεβαίνουν στο αντίθετο ρεύμα. Να έχεις φάει την ίδια μέρα το περισσότερο κρύο και την περισσότερη ζέστη μαζί. Και να διψάς σαν τρελή, και να κατουριέσαι και αυτό το καταραμένο στρουμφοχωριό να μη φτάνει ποτέ.