Το απόγευμα θα την πέσεις στην σκηνή όπως είσαι στις πέτρες, χωρίς στρώμα ή υπνόσακο, αυτά θα έρθουν ώρες αργότερα. Η δήλωση ότι πονάς παντού είναι σίγουρα υποεκτειμημένη, δεν ήταν μόνο η ανηφοριά, ήταν και η ατελείωτη κατηφοριά κι ένα σακίδιο βαρίδι με τα συμπράγκαλα και το μπουκάλι, ήταν και που για 10 ώρες κοίταζες το γκρεμό. Και τώρα, τράβα μάζεψε τα χάλια σου να κουβαληθείς στο basecamp. Και ξεκίνα τους αποχαιρετισμούς. Έχεις πολλούς μπροστά σου. Το camp 2, τα απίστευτα μαγειρόνια μας. Ο Νίκος το είχε πει ότι η κοιλάδα είναι το πιο όμορφο κομμάτι. Ίσως έπρεπε να έχεις μερικά ντεσιμπέλ παραπάνω στο σύστημα σου για να το δεις για τα καλά. Και θα κατέβεις τον καταρράκτη για τελευταία φορά (επιτέλους), αλλά το ξέρεις ότι θα σου λείψει κι αυτός. Κι όταν κάποια στιγμή θα κάνεις το τελευταίο βήμα, τότε είναι που θα σκεφτείς, ε ναι ρε φίλε, ου γιεεεεε! Άχρηστη πληφορία της ημέρας: όταν κάνεις κορφούλα με το Samerάκου, θα πάρεις και μπόνους φωτογραφίες κορφής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου