Ρίχνεις μια ματιά γύρω σου. Ότι πιο όμορφο στα μάτια σου. Δεν υπάρχουν λόγια. Κι αν όλα πήγαν καλά, πρέπει να είσαι ο πιο τυχερός και ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Και αρκετά πιο κάτω, που έχει ανέβει ο ήλιος, έχει ζεστάνει λίγο και έφυγε ο πάγος από το φερμούαρ, βγάζεις το τηλέφωνο, για να αποθηκεύσεις λίγη ομορφιά. Και μετά φτάνεις στο camp, βρίσκεις τον Νίκο, είναι καλά (φιούυυυυυυυ), τον πρόδωσε η μάσκα - και αυτόν- λίγο πριν την κορφούλα. Και είχε τη μαγκιά να κάνει μεταβολή. Και κατωχύρωσε με διαφορά τη θέση του 1ου Έλληνα που κατέβηκε από το Έβερεστ χωρίς οξυγόνο. Κι όπως είμαστε τα μαζεύουμε για να κατέβουμε στο camp 2. Με τη στολή της κορφής. Με τον ήλιο στα μούτρα. Και ορδές να ανεβαίνουν στο αντίθετο ρεύμα. Να έχεις φάει την ίδια μέρα το περισσότερο κρύο και την περισσότερη ζέστη μαζί. Και να διψάς σαν τρελή, και να κατουριέσαι και αυτό το καταραμένο στρουμφοχωριό να μη φτάνει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου