Λένε ότι στα δύσκολα ανοίγει η ψυχή σου και αφήνει χώρο να μπούνε μέσα νέα δαιμόνια. Κάπου εκεί μεταξύ υψομέτρων, κρύων και πόνου μπήκε μέσα στην καρδιά μας ο Samerάκος. Όπως πριν 15 χρόνια μπήκε ο Μπομπ στη ζωή του Νίκου. Και δεν βγήκε ποτέ. Ήρθαμε δύο φίλοι απ´τα παλιά και μπλέξαμε σε μια ιστορία που είτε θα μας έβγαζε πιο κοντά και δυνατούς, είτε μαύρα χάλια. Σμπαράλια. Δεν ήταν εύκολο, υπήρξαν ζόρια. Αλλά τελικά το μόνο που μετράει είναι αν στο αεροπλάνο της επιστροφής θες να κρατήσεις αυτό το χέρι για λίγο ακόμα γιατί θα σου λείψουν τα αγουροξυπνημένα μούτρα και το ατελείωτο ροχαλητό ή να τον στείλεις μια ώρα αρχίτερα να ησυχάσεις. Φύγαμε δύο φίλοι απ´τα παλιά, και επιστρέφουμε τρεις. Αγαπημένοι και ενωμένοι σα μια γροθιά. Κι ήρθε η ώρα να φύγουμε. Αγκαλιές. Φιλιά. Υποσχέσεις. Αεροδρόμια. Υπέρβαροι ντάφλοι. Απαγορευμένοι σουγιάδες. Αεροπλάνα. Ετοιμάσου να κλείσουμε το τεύχος. Νεπαλάκο θα μας λείψεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου