Η Σοφία και ο Γιάννης

Τη Σοφία και το Γιάννη τους γνωρίσαμε από ένα σχόλιο στους blog και ανταλλάξαμε στη συνέχεια μερικά μηνύματα αγάπης για το αυτιστικό αστεράκι τους και δύναμης για την τρέλα μας. Στο παρά πέντε πριν φύγουμε μας έστειλαν ένα τραγούδι που τους θύμισε μία ανάρτησή μας, όταν ήμαστε τόσο μακριά από την κορφή, αλλά παράλληλα και τόσο κοντά, κι έμελλέ να κολλήσει στην κεφάλα μου και να γίνει το σάουντρακ της ανάβασης. Από τη γη στον ουρανό, σε ένα δευτερόλεπτο, Μες τον αιώνα μιας στιγμής μπορείς πια γύρω σου να δεις, Όσα όλα μοιάζανε μακρινά και δυνατά τ’αδύνατα,... Ζήτημα δικό σου αν θα βουτήξεις στα βαθειά ή αν θα κοιτάς από μακριά, έτσι κι αλλιώς ούτε κι εγώ ξέρω πως βρέθηκα εδώ, Σε τόσα βλέμματα μπροστά, τόσο κοντά, τόσο κοντά Εμείς βουτήξαμε στα βαθειά, και γίναμε μουσκίδια. Και ήταν σκέτη απόλαυση τελικά. Δώσαμε τον αγώνα μας, ένα βήμα μετά το άλλο, μία μέρα μετά την άλλη, όπως ο αγώνας που δίνει κάθε μέρα η Άδα με το Γιάννη της, αλλά και το Μαράκι χωρίς το Λουκά της. Ανεβήκαμε το βουναλάκι μας, όχι γιατί είμαστε σπουδαίοι, αλλά γιατί αυτό μας αρέσει να κάνουμε. Κι αν βρεθήκαμε ξαφνικά μπροστά σε πολλά βλέμματα, το μόνο σπουδαίο που μπορεί να γίνει είναι να σας στρίψουμε λίγο το κεφάλι και να σας πούμε «δείτε κι αυτά τα γλυκά αυτιστικά αστεράκια και δώστε τους λίγη αγάπη, και κατανόηση και αποδοχή». Μόνο αυτό. Και πάντα με ️.