Camp 4

Κι εκεί που πας με τον αέρα του νικήτη μόλις καβατζώσεις το Σπιρούνι της Γενεύης που θα σε πάει καρφί στο camp 4, και έχεις κανoνίσει λιακάδες και άπνοιες, μπαφ τρως μια αεροσφαλιάρα από τις λίγες. Βλέπεις το camp που είναι μια σκέτη απογοήτευση, σαν χωματερή τίγκα στο σκουπίδι που λειτουργεί ενίοτε και ως νεκροταφείο σκηνών. Είναι από τις μέρες, που δεν θες να σκέφτεσαι κορφούλες, παρά τζακάκι αναμμένο με χοντρές μάλλινες κάλτσες και μια ζεστή κούπα σοκολάτα. Χώνεσαι όπως όπως σε μια σκηνή που μόλις στήθηκε, και αναρωτιέσαι πόσες ώρες θα αντέξει. Και τι θα γίνει? Έτσι? Με τόσο αέρα? Μαζεύουμε ένα κοκτέιλ μετεωρολογικών, και η σούμα είναι ότι ο αέρας θα πέσει λίγο, και να σβουρήξουμε για πάνω το συντομότερο, γιατί την επόμενη είναι που θα γίνει της κακομοίρας. Μαζέψου, τι θα φορέσεις, πόσα θα φορέσεις, κάτι να φας, κάτι για μαζί, μπατάρίες για τον φακό μη ξεχάσεις, και δοκίμασε τα χοντρά γάντια πως θα κάνεις καμιά δουλειά μην είσαι πάλι τελείως κουλό. Σκόρπιες σκέψεις στα 7Κφεύγα. Είναι το μυαλό σου λίγο θολωμένο. Τόσα χρόνια κουβαλάς ένας σώμα που θέλει κάτι να κάνει και ένα μυαλό που θέλει να πεθάνει και σήμερα είσαι εδώ ένα τσακ πριν τη γραμμή που το σώμα σου πεθαίνει κι η κεφάλα σου προσπαθεί να το εμποδίσει. Πως εκεί στην ερημιά σου βρέθηκαν πάλι τόσοι, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι, εξαφανισμένοι και σε έλουσαν με τόση αγάπη και δύναμη, πως μηδένισαν την απόσταση κι είναι συνέχεια εδώ; Πως οι μικρές μολυβένιες κουβέντες του Κυριάκου έγιναν ξαφνικά η βίβλος σου για ένα βράδυ; Πως η καρδιά σου είναι τόσο γεμάτη και η σκηνή σου τόσο άδεια; Σκάσε τώρα, έχεις ένα βουνό ν’ανέβεις...