Camp 3- Camp 4 Φίλε σήμερα φεύγουμε με οξυγόνο γιατί έτσι και η μέρα κυλάει εξωτικά ανεβαίνουμε παγωμένους τοίχους κι όταν αυτοί στερεύουν παίρνουν σειρά οι βουνοπλαγιές οι χιονισμένες, οι παγωμένες, που τελειωμό δεν έχουν, και σαν δεις ότι κοντεύει να τελειώσει, μη σκιάζεσαι θα έχει κι άλλη. Ο καιρός κλασσικά μας τρολάρει με πολύ κρύο, πολλή ζέστη, πολύ αέρα και μια ατελείωτη ουρά ωσαν του Σκλαβενίτη Σάββατο μεσημέρι πριν από τριήμερο. Και να θες να προσπεράσεις μεγάλε ξέχνα το, μόλις κάνεις ένα βήμα θα θυμηθείς ποιος είσαι και που. Στο διάβα θα δεις και τον πρώτο σου μακαρίτη, φρέσκο κομμάτι με φετινες μποτούλες, μόνο για να θυμηθείς ότι εδώ (όπως και άλλου) μπορείς να τα κακαρώσεις και κάτω από τα 8Κ. Και όπως παίρνεις μάτι το ΄βερεστάκι από διαφορετική γωνία, βλέπεις την πιο αγριεμένη μουσούδα από κοντά, σαν να έχει κρεμάσει ταμπελάκι «Σήμερα κλειστόν» τουλάχιστον για μας.
Ο Νίκος Μαγγίτσης και η Αλίκη Αναστασοπούλου. Το αλικάκι και ο Νίκος. Δύο φίλοι από τα παλιά, ένωσαν την τρέλα τους και πήραν τα βουνά.
22 Μαΐου 2019
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Νεπαλάκο θα μας λείψεις
Λένε ότι στα δύσκολα ανοίγει η ψυχή σου και αφήνει χώρο να μπούνε μέσα νέα δαιμόνια. Κάπου εκεί μεταξύ υψομέτρων, κρύων και πόνου μπήκε μέ...

-
Και μετά βλέπεις το camp 1 που είναι η ντροπή των camps γιατί απλά κανείς δε μένει εδώ. Έστω πες το camp 0,κάτι. Και αφού τελειώσει το α...
-
Ένα απόγευμα του Ιουλίου, λίγες μέρες πριν ανέβουμε στο Elbrus ο Νίκος ρώτησε: - Ει, ψιτ, οι δικοί σου τι λένε για τα βουνά? Είν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου