Στην κορυφή του κόσμου

Και μετά από ώρα, μπορεί λίγη, μπορεί πολλή ξανά ρίχνεις μια ματιά, κι έχει χαράξει, ίσα να σπάσει η μαυρίλα και να γεμίσει ο ουρανός χώματα. Πρέπει να φτάνεις λογικά, στο ξημέρωμα είχαν πει, αλλά δεν έχεις ιδέα αν πας γρήγορα ή αργά. Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει πολύ πριν. Τίποτα από όσο βλέπεις δε σου θυμίζει κάτι, κι αν έχεις δει ΄βερεστοταινίες. Και δεν βλέπεις κορφούλα, να πάρεις κουράγιο, ή να τα βροντήξεις όλα να πας για κανά καφέ. Μπροστά σου σηκώνεται ένας παγωμένος λοξός τοίχος. Λες εκεί θα’ναι. Και μόλις τον ανεβαίνεις, βλέπεις τον επόμενο, και μετά τον επόμενο, μετά τον επόμενο. Αεράς να λυσάει και δίπλα σου ένας γκρεμός που πρέπει να φτάνει μέχρι το Λουτράκι. Και βλέπεις τη σημαία της Συρίας, ο Samerάκος. Και μετά είναι το τελευταίο βήμα. Στην κορφή. Του Ιμαλάιου. Του κόσμου. Καμία συγκίνηση. Κανένα δάκρυ. Ο Νίκος δεν είναι εδώ. Αλλιώς τα είχαμε συμφωνήσει. Είναι απλά άλλη μία κορφή. Επίσης καμία φωτογραφία. Μόνο μία εικόνα της Λυδίας.(Κράτα την, θα γίνει διάσημη)