30 Απριλίου 2019

Base Camp 2


Και κάποια στιγμή βλέπεις το camp 2 και είναι η χλίδα προσωποποιημένη γιατί έχει dining tent και μάγειρα, και νιώθεις για λίγο κανονικός άνθρωπας, και μέτα θες να πας να γύρεις το ταλαίπωρο κορμί σου να ξαπλάρει, αλλά ξέχνα το. Το αεράκι ως δια του νόμου του Μέρφυ εξαφανίζεται και παλεύεις πάλι με τα 40άρια ωσάν να σιγοψήνεις γάστρα σε πετρόφουρνο. Και μην ξεχνάς ότι είσαι στα 6532m που σημαίνει ότι το κυκλοφορούν οξυγονάκι είναι κάτω από τα 40% και κάθε σκέψη -μην πω για κίνηση- προκαλεί σχεδόν ασφυξία. Κι εκεί που τσεκάρεις αν το ροστμπίφ έχει πιάσει θερμοκρασία, ο ήλιος ξαφνικά την κάνει, και μετά δεν πολυέχει σημασία τι παίζει, γιατί το μόνο που σε νοιάζει είναι είναι ο υπνόσακός σου. Και αν δεν είσαι παραδοσιακός τύπος με το στρωματάκι σου το κανονικό, το μαξιλαράκι το πουπουλένιο, και το παίζεις φουσκώτός τύπος, λίγος όγκος και βάρος και τέτοια, όλο το βράδυ θα κυνηγάς τα αξεσουάρ για να σηκώσεις την κεφάλα σου ψηλά, και θα σε καλημερίζει ένας πονοκέφαλος νααααα!









Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Νεπαλάκο θα μας λείψεις

Λένε ότι στα δύσκολα ανοίγει η ψυχή σου και αφήνει χώρο να μπούνε μέσα νέα δαιμόνια. Κάπου εκεί μεταξύ υψομέτρων, κρύων και πόνου μπήκε μέ...