Κι εκεί που είχαμε λυσσάξει από τη ζέστη, ήρθε το βράδυ κι ο αέρας και ο χιονιάς και μας πήρε και μας σήκωσε. Ο δρόμος προς το camp 2, αφού περάσεις κάμποσα παγόβουνα για καμιά ώρα (φέτος δεν είναι της μόδας οι μεγάλες σκάλες, αλλά να κατεβαίνεις στον Καιάδα και μετά να τον ξανανεβαίνεις) έχει μια ωραία απλωσιά, ένα πλάτωμα με μια μικρή ανηφορική κλήση και λες ναι ρε μάγκα μου αυτή θα είναι μια όμορφη μέρα, με το ´βερεστάκι πλέον να το βλέπεις στα ίσια, και να περπατάς δίπλα του, κάτι σαν να είσαι στα βλάχικα της Πάρνηθας και να βλέπεις το Καζίνο. Αλλά το νου σου να περπατάς μόνο στο περπατημένο μονοπάτι, γιατί αριστερά και δεξιά -και στο μονοπάτι βασικά- έχει τρούπες και κρεβάσες και μπορούν να σε καταπιούν για το τίποτα. Κι εδώ πολλοί βγάζουν τα κραμπά τους, αλλά εμείς τα κρατάμε γιατί μας αρέσει να κάνουμε τρύπες σε μπότες, πανταλόνια και γάμπες. Και μη νομίζεις ότι στην απλωσιά είσαι ασφαλής, μια χιονοστιβάδα έφυγε από τα ψηλά και τα έκανε μαντάρα ακόμα και πάνω στο μονοπάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου