Και ενώ η κατασκήνωση είναι πάνω στη γκρεμίλα και καμία κορφούλα δεν υπάρχει, μπορεί παράτυπα να συγκινηθείς αν πε γιατί είναι η πρώτη σου φορά στα 7100κάτι, και τα ´φτασες και γρήγορα ενώ νόμισες ότι θα αποθάνεις στα μισά και χωρίς οξυγόνο, ενώ το σουρφετό ανέβαινε φουλ καλωδιωμένο. Και εδώ κατά τα γνωστά η υπεροχοθέα θα έρχεται και θα χάνεται και θα ξαναέρχεται γιατί έτσι, και στο αντίσκοινο θα κρυωνοζεσταίνεσαι και δε θα έχεις και dining tent να πας γιατί εδώ δεν έχει, και θα φας ωραιότατο κουοπουλάκι σακουλακίου, και θα έχεις το νου αν βγεις για κατούρημα μη σε φάει καμιά χαράδρα-γιομάτος ο τόπος- και στο τέλος θα ξαπλάρεις θα καλωδιωθείς γιατί ήρθε η ώρα σου και θα ρουφάς καθαρό οξυγονάκι μέχρι να χορτάσει το πλεμόνι σου.
Ο Νίκος Μαγγίτσης και η Αλίκη Αναστασοπούλου. Το αλικάκι και ο Νίκος. Δύο φίλοι από τα παλιά, ένωσαν την τρέλα τους και πήραν τα βουνά.
22 Μαΐου 2019
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Νεπαλάκο θα μας λείψεις
Λένε ότι στα δύσκολα ανοίγει η ψυχή σου και αφήνει χώρο να μπούνε μέσα νέα δαιμόνια. Κάπου εκεί μεταξύ υψομέτρων, κρύων και πόνου μπήκε μέ...

-
Και μετά βλέπεις το camp 1 που είναι η ντροπή των camps γιατί απλά κανείς δε μένει εδώ. Έστω πες το camp 0,κάτι. Και αφού τελειώσει το α...
-
Ένα απόγευμα του Ιουλίου, λίγες μέρες πριν ανέβουμε στο Elbrus ο Νίκος ρώτησε: - Ει, ψιτ, οι δικοί σου τι λένε για τα βουνά? Είν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου