Και μετά βλέπεις το camp 1 που είναι η ντροπή των camps γιατί απλά κανείς δε μένει εδώ. Έστω πες το camp 0,κάτι. Και αφού τελειώσει το ατελείωτο πάνω κάτω από τις χαράδρες που προκαλεί ο καταρράκτης που ξεκολλάει από τον παγετώνα και προχωράει προς τα κάτω, βλέπεις την κοιλάδα, κάτι που μοιάζει επιτέλους εύκολο. Έχει βγει για τα καλά κι ο ήλιος, είναι κι αυτή η μπότα που επιμένει να μη συνεργάζεται, βάζεις τη ραλύ, και τσουπ έφτασες. 3 ώρες νωρίτερα από την άλλη φορά. Να κάτι ευχάριστο. Το camp 3 θα σου επιφυλάσσει τις ίδιες ακριβώς εκλπήξεις, έναν ήλιο που ζεματάει τα πάντα και κάνει τη σκηνή σου να μοιάζει με το καζάνι της κόλασης, βραδινούς αέρηδες που δεν τους θέλεις πια και ευτυχώς δεν τα κάνουν μαντάρα, ένα rest day που ενώ αρχικά στο σνόμπαρες μετά το αγάπησες με μανία και μια απερίγραπτη βραδινή πανσεληνούμπα που τα κάνει όλα μέρα, και μπορείς ένα ένα τα σερπόνια που κατεβαίνουν από τα ψηλά. Άχρηστη πληροφορία της ημέρας: τίποτα πιο εκνευριστικό από summiters που κατεβαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου