Επιτέλους δόθηκε το μαρς. Το βράδυ φεύγουμε. Όσο κι αν θέλεις να το πιστέψεις είσαι σίγουρη ότι θα σκάσει μύτη ένα δελτίο καιρού, μόνο για να σε ζωχαδιάσει πάλι. Μαζεύεις, δηλαδή τι να μαζέψεις, αυτή τη φορά δεν θα πάρεις τίποτα περιττό. Κανά ξηροκάρπι, κανά νερό, ένα έξτρα γυαλί, ένα έξτρα γάντι, μην τυχόν χαθεί, γιατί τότε χάθηκες. Και θα πάτησεις το printscreen πολλές φορές, για να μαζέψεις ευχές, αγάπη και δύναμη από όλους αυτούς που θα ήθελαν να είναι εδώ για μια τελευταία αγκαλιά, αλλά δεν είναι. Σαν παραμονή του πρώτου μαραθωνίου. Όλα όσα έπρεπε να κάνεις έχουν γίνει, όλος ο καιρός που περίμενες, έχεις φτάσει μερικά βήματα πριν την γραμμή της εκκίνησης. Θα έπρεπε να έχεις αγωνία. Αλλά κλασσικά είσαι αναίσθητα ήρεμη. Στις 3 φεύγουμε. Για το camp 2. Πάλι. Είναι η τελευταία ασφαλής ζώνη. Πάνω από τα 6,5Κ το σώμα χωρίς να το ξέρει αρχίζει να νωσεί. Απ’τα 8Κ και πάνω πεθαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου