Φτάσαμε αισίως στο Namche Bazaar στα 3450m το κέντρο του κόσμου (του εδώ τουλάχιστον). Είναι μια πόλη (για τα εδώ δεδομένα) κάτι μεταξύ Αράχοβας και Κοζάνης για να το κάνεις εικόνα. Όλοι σταματάνε εδώ για δύο μέρες ανεβαίνοντας, όλοι σταματάνε εδώ κατεβαίνοντας, οπότε αν κάτι συμβαίνει, θα συμβαίνει έδω. Έχει κλάμπ, έχει μπιλιάρδο, κομμωτήριο, της παναγιάς τα lodge ένας μικρός χαμός, τι. Δύο βράδια λοιπόν εδώ, αύριο μετράει μέρα ξεκούρασης για να βοηθήσουμε τον εγκλιματισμό ένα πράγμα. Και έχουν αρχίσει και τα λοιπά γνωστά γιατροσόφια: νερά με τον κουβά, σκορδόσουπές με τα μπιτόνια και ύπνο με το κεφάλι ψηλά. Και να κουνιέσαι, να κουνιέσαι συνέχεια... Για το Νίκο αυτή η αποστολή πρέπει να είναι το νούμερο 50φεύγα, ούτε αυτός ξέρει καλά καλά. Αλλά έχει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι η πρώτη φορά που η κυρία Σοφία, αυτή η ταλαίπωρη μάνα που έχει φάει την αγωνία όσο καμία άλλη στον πλανήτη, έχει επαφή με το γιόκα της. Και μάλιστα δουλεύει την βιντεοκλήσης στα δάχτυλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου