Έξω πίσω σκοτάδι μ’ενα μικρό φεγγάρι έτοιμο να σκάσει πίσω από το βουνό. Κοιτάς πάλι τον Khumbu, ξέρεις καλά ότι για εκεί θα κινήσεις πάλι, και είναι καταφωτισμένος σαν γεμάτος με πυγολαμπίδες. Τα σερπόνια που ξεκίνησαν λίγο νωρίτερα και τον έχουν σχεδόν φάει - κι εσύ θες τουλάχιστόν 4 ώρες για να φτάσεις εκεί- ανεβάζουν εξοπλισμό στις πάνω κατασκηνώσεις. Μικροί μαυρισμένοι ήρωες. Τίποτα άλλο. Ξημερώνει, σιδεριάζεσαι, σαν να ζείς το προχθές πάλι απ’την αρχή, εδώ έφαγες την πρώτη τούμπα, εδώ την πρώτη σαβούρα, έδω έκανες μεταβολή για πίσω. Σου μένει άλλο ένα τρίτο είπε ο Pemba. Κι εκεί που ξεκίνησες μισοντυμένος στα σκοτάδια με μια γλυκιά δροσιά, έφαγες μια σφαλιάρα καλού κρύο καλά αφού ξημέρωσε, και σαν να δοκιμάζει ο ήλιος τη διπολική σου υπόσταση, εκεί στο κρυώνω τέρμα φέρ’τε μια σόμπα, στα σκάει στη μούρη μέχρι που να μην πηγαίνει άλλο. Βγάζεις ότι βγαίνει, αλλά είναι τόσα πολλά αυτά που θέλουν να μείνουν πάνω σου. Και η υποδοχή στο camp 1 είναι χωρίς ίχνος φιλότιμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου