Περιμένοντας το περίφημο "παράθυρο"

Μόλις πριν ένα χρόνο, περπάτησες την πρώτη σου Υμηττάδα, σαν πρώτη απόπειρα προετοιμασίας για βουνό. Τότε που αυτός ο μουρλός σου τιτίβιζε να πάτε ν’ανεβείτε καμιά 6άρα, και συ δεν ήξερες καν τι είναι. Τότε που το ´βερεστάκι δεν υπήρχε ούτε σαν υπόνοια στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Τότε που αν στο βουνό έτρωγες μονοψήφιο αριθμό σαβουρών, ήταν λόγος να το γιορτάσεις. Για τέτοιο στραβάδι μιλάμε. Και τώρα είσαι δώ, να πίνεις ζεστά ζουμιά στο dining tent, περιμένοντας μια δυο μέρες ακόμα αυτό το περίφημο παράθυρο, που ούτε το γιοφύρι της Άρτας τόσο μπρος πίσω δεν έχει κάνει. Τώρα είσαι δώ, και κάθε μια δυό μέρες, κυαλάρεις μια κοντινή κορφούλα και πετάγεσαι για να ξεμουδιάσεις. Στα 5Κτόσα. Και χωρίς να αφήνεις το πλεμόνι σου πια. Μοιάζουν σαν δύο διαφορετικές ζωές, κι ούτε που πρόλαβες να το χωνέψεις καλά καλά πως βρέθηκες εδώ. Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν...