Έχει ξημερώσει για τα καλά. Είσαι μια μπλε και μια κροκί κουκκίδα σε μια ατελείωτη αλυσίδα που φτάνει στην κορφή. Που στο καλό βρέθηκε τόσος κόσμος? Νιώθεις λίγο σαν στην ουρά στο Χόντο στο Σύνταγμα παραμονές Χριστουγέννων. Μετά κάνεις δύο βήματα, σου κόβεται η ανάσα και θυμάσαι καλά που είσαι. Λίγο πάνω από τα 6Κ. Και κάποια στιγμή κάνεις το τελευταίο βήμα. Κορφούλα. Αλλη μια κορφούλα. Δεν είναι η καλή σου, αλλά είναι κι αυτή η άτιμη μια κούκλα. Το Lobuche East (6119m) μια μικρή στριμωγμένη αλήτισα που χωράει δε χωράει 30 ανθρώπους. Αγκαλιές, δάκρυα, φιλιά, λίγα καρύδια, φωτογραφίες. Άντε τώρα να κατέβεις. Πάλι στα σκοινιά, με τον ήλιο να σου καίει ότι ζει ακόμα μέσα σου. Πριν το ρολόι γράψει 7 ώρες έχεις φτάσει στο basecamp. Ξεζώνεσαι από τα σιδερικά, βάνεις ανθρώπινα παπούτσια και φεύγεις πάλι. Ένα τριωράκι για το χωριό. Με αέρα, χιόνια, κούραση να στάζει από τα πατζάκια σου. Και μόλις μπουκώσεις και ξαπλώσεις την ταλαιπώρια σου, τρεις λέξεις στο μυαλό. Θέλω κι άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου