Κι όσο ανεβάμε προς το Dingboche (4400m) το Ama Dablam θα πλησιάζει και το ´βερεστάκι θα ψηλώνει. Και ξαφνικά το μονοπάτι θα πλατιάσει και θα γίνει μια ξερή απλωσιά, τα τριγύρω βουναλάκια θα μας δείξουν τα άλλα μούτρα τους, το αγεράκι που μέχρι τώρα μπλεκόταν στο δάσος τώρα θα το τρως φρέσκο. Στα μούτρα. Ένας παραμένει όμως ο πιο σημαντικός και άγραφος κανόνας: τα γιακ έχουν πάντα προτεραιότητα. Και στα βουνά, και στα πεδινά και στις κατηφοριές με κυρίως στα γεφύρια. Αν δεις ζωντανό να έρχεται προς το μέρος σου, ακόμα κι αν θες ένα τσαφ να περάσεις το γεφύρι, κάνε μεταβολή και τρέχα. Δε θα σταματήσει, δε θα κάμει στην άκρη και έτσι και τύχει και δεν φοράει τουρμπιγιόν κέρατο αλλά το ίσιο... έχεις γίνει σουβλάκι και δεν το ξέρεις. Κι όταν με το καλό φτάσεις, το σκηνικό θα ´ναι το ίδιο, μια βεραντούλα λιαστερή, μια γύρα τσάγια με θέα τις ασπροκορφούλες, και δυο ηλιακούς να ζεσταίνουν το βραδινό νερό. Χρήσιμη πληροφορία της ημέρας: στο πάρκο παίζει φουλ ανακύκλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου