ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ Το λαχάνιασμα Μέρος α’ Στο περπάτημα Περπατάς σε μια συμπαθητική κατηφόρα και αγκομαχάς σαν να ανεβαίνεις τη Σκούρτα, ειδικά αν το μονοπάτι δεν είναι στρωμένο με μαρμελάδα. Στις ανηφόρες παρ’το απόφαση θα αφήσεις πλεμόνι. Συμβουλή, παρ’το αργά το πρώτο μισαωράκι να ζεσταθείς, ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ, κι όταν νιιώθεις ότι χάνεται το φως σταμάτα και ρούφα όσο λίγο οξυγόνο κυκλοφορεί. Μετά από λίγο σαν από θάμα θα πιάσεις ρυθμό, τύπου marathon pace + κάνα δυό βδομάδες, αλλά θα τη βγάλεις καθαρή. Μέρος β΄Στο άραγμα Αράζεις και ξαφνικά σου κόβεται η ανάσα, σαν να έπαθες εμφραγματάκι πατ κιουτ. Μην το παίξεις κυριλέ ότι δεν τρέχει τίποτα και καλά, ρουφώντας μικρές τζουρίτσες κομ-ιλ-φό. Τράβα μια γενναία ολ δε γουαίη ρουφιξιά μέχρι να γιομίσει το καταταλαιπωρημένο είναι σου, σαν να βγήκες από ελεύθερη βουτιά στα 25. Μετά θα σιάξει. Και μην τρελαίνεσαι γιατί σου έτυχε: ξύπνησες, κοίταξες την ώρα, φταρνίστηκες, έφαγες, είδες ένα όνειρο και το κατούρημα, το γυναικείο μεγάλη ταλαιπώρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου