...και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Και μετά ο Αίολος αποφάσισε μες τη νυχτά να τα κάνει πουτάνα, και τα κατάφερε μια χαρά. Γύρω στη μία το πρωί οι αέρηδες που έπρεπε να είναι γύρω στα 20χλμ/ώρα αποφάσισαν να το πολλαπλασιάσουν κάμποσο. Όλο το βράδυ λυσσομανούσε το σύμπαν, ο στρατηγός Νίκος έκανε περιπολίες και αναστήλωση της σκηνής με πηλειωρήτικο πετροχτήσιμο, και όταν το πρωί έγινε εκτίμηση της κατάστασης, μια ολοκληρωτική καταστροφή, μια κουβέντα από τα σερπόνια, έχουν μείνει 5-6 σκηνές όρθιες, dining tent, μαγειρίο, τουαλέτα ένα σκέτο κεραμιδαριό, ετοιμαστείτε για evacuation. Μαζεύουμε το χαμό. Δηλαδή με βάρδιες, ο ένας μαζεύει και ο άλλος βάζει πλάτη στην ταλαιπωρούσα μπανέλα της σκηνής. Ξύλο, όχι αστεία. Και όταν συγυριστήκαμε, και βάναμε διπλή πλάτη και με περηφάνια κοκορευόμασταν ότι η ελληνική σκηνή είναι η μόνη που θα επιζήσει, ανοίγει ήρεμα ο Pemba,«we have to move down, to save our lives». Απλός, λιτός και κατανοητός. Welcome to the Himalayas!
Ζώνεσαι με ότι θα πάρεις μαζί σου, τα υπόλοιπα στη σκηνή, βάνεις τη σκηνή κάτω, τη θάβεις με πέτρες. Ο αέρας χωρίς υπερβολή ρίχνει 80-90χλμ/ώρα, με ριπές πάνω από 100χλμ/ώρα. Ο Νίκος χώνεται μέσα σε ότι κάποτε λεγόταν να dining tent, να βρει τη ζώνη του, και για κανά 10λεπτο δεν βγαίνει. Τελικά τη βρήκε. Ξεκινάμε την κουτρουβάλα. Παγωμένοι, εντελώς αφυδατωμένοι -όχι σήμερα κανένα πρωινό δεν σερβιρίστηκε- και με μία αριστερή μπότα που αρνείται να συνεργαστεί. Δεν περιμένουμε κανέναν ήλιο να σκάσει μύτη στις 8.30, μπροστά συννεφιές και ομίχλες, πίσω αέρας. Και μετά όλα λίγο κοπάζουν, περνάς camp 1 χώνεσαι στον παγετώνα, τις σκάλες, τα παγόβουνα, και κάνεις το τελευταίο βήμα πριν τη σκηνή σου. Την κάτω. Όλα καλά. Κοιτάς το Νίκο και σκάνε δύο χαμόγελα. Πόσο γαμάτο ρε φίλε, πόσο? Βλαμμένοι μέχρι το κόκαλο, ναι, σκέτη καύλα! Άχρηστη πληροφορία της ημέρας: και ενώ φυσάει εσύ κοιμάσαι σαν πουλάκι. Όχι δεν είναι αναισθησία, είναι φυσιολογικό όταν δίπλα σου έχεις απλά τον καλύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου